Puszcza Notecka to po Borach Dolnośląskich drugi co do wielkości kompleks leśny w Polsce. Położona jest w Kotlinie Gorzowskiej - rozszerzeniu Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej. Dość ubogie bory sosnowe porastają piaszczysty pradolinny taras wydmowy.

Jednogatunkowy skład lasów powoduje narażenie drzewostanów na różnego rodzaju zagrożenia biologiczne - np. ze strony owadów i grzybów. Niezwykły kataklizm dotknął puszczę w latach 1922-1924, kiedy masowe pojawienie się strzygoni choinówki, szkodnika z rodziny sówek, zniszczyło 66 tys. ha lasów. Zaatakowane drzewa trzeba było wyciąć, a na ich miejscu do 1934 r. posadzono nowe. W efekcie dzisiejsza Puszcza Notecka składa się w ogromnej większości z rozległych sośnin w wieku 70-80 lat.

Przed wspomnianą klęską uchroniły się nieliczne fragmenty borów. Największy z nich, położony nad brzegiem Jeziora Mniszego, 4 km na zachód od Sierakowa, objęto ochroną w rezerwacie przyrody "Cegliniec". Jest to w tej chwili bór typu świeżego, w którego górnym piętrze rosną stare sosny, a w dolnym dużo młodsze dęby i brzozy. Od strony jeziora występuje pas porośnięty olszą czarną (ols). Sosny mają obecnie ok. 170 lat, a ponieważ osiągają już kres swojego wieku biologicznego, coraz częściej zamierają. Na północny wschód od rezerwatu 37 sosen ok. 160-letnich objęto ochroną jako zbiorowy pomnik przyrody; podobnie chroni się dwie grupy starych sosen rosnących dalej na zachód, za leśniczówką Kukułka.