Babią Górę równie często określa się Królową Beskidów co Matką Niepogód. Właśnie aurze, zmiennej jak nastroje kobiety, niektórzy przypisują pochodzenie nazwy tego masywu.
Babia Góra zasługuje na szczególne zainteresowanie wszystkich ceniących wspaniałą przyrodę, niezapomniane widoki, romantyczne wschody i zachody słońca oraz przedsmak tatrzańskiej przygody na szlakach. Aby w pełni docenić urok najwyższego szczytu Beskidów Zachodnich (1725 m n.p.m.), na jego stokach i wzniesieniach należałoby spędzić kilkanaście dni w różnych porach roku.
Turystom mającym na poznanie Babiej Góry tylko jeden dzień, warto polecić wyprawę z przełęczy Krowiarki (986 m n.p.m.). Można się tu dostać sezonowo kursującym autobusem lub własnym samochodem, który trzeba zostawić na parkingu. Stąd najlepiej pójść spacerowym, niebieskim szlakiem poprowadzonym drogą przygotowaną w XIX w. dla rodziny Habsburgów przyjeżdżających tutaj na konne polowania - stąd kamienne mostki ułatwiające przekraczanie potoków. Po sześciu kilometrach dociera się do Schroniska PTTK na Markowych Szczawinach (1180 m n.p.m.), najstarszego istniejącego tego typu obiektu w polskich Beskidach. Działa tu jedno z najmniejszych i najwyżej położonych muzeów w Polsce - Muzeum Turystyki Górskiej. Po odpoczynku można wyruszyć na prawdziwe zdobywanie Babiej Góry, np. szlakiem żółtym (najtrudniejszym), zwanym Percią Akademików. Jako jedyny w masywie ma charakter szlaku wysokogórskiego - wspinaczkę ułatwiają klamry i łańcuchy. W słoneczne i suche dni z podejściem nie powinno być żadnych problemów, ale po opadach deszczu lub podczas mgły należy zachować szczególną ostrożność, a nawet zrezygnować z wyprawy. Po kilkudziesięciu minutach marszu dociera się do najwyżej położonego wierzchołka Babiej Góry - Diablaka.
Atrakcją jest rozpościerająca się ze szczytu rozległa panorama na różne pasma Beskidów i Tatry, a wyjątkowi szczęśliwcy w oddali dostrzegą… dymiące kominy krakowskiej Nowej Huty. W wietrzne dni warto zbudować niewielki kamienny parawan, w którym w komfortowych warunkach będzie można rozpoznawać kształty tatrzańskich wierchów. Ze szczytu do przełęczy Krowiarki prowadzi czerwony szlak, umożliwiający obserwowanie zmieniających się pięter roślinności - począwszy od skalistego piętra alpejskiego poprzez pasmo kosodrzewiny aż do leśnych kompleksów regla górnego i dolnego. Na stokach zachowały się fragmenty pierwotnej karpackiej puszczy. Już w 1933 r. utworzono tu rezerwat przyrody, który w 1954 r. włączono w granice Babiogórskiego Parku Narodowego. Od 1977 r. jest to Rezerwat Biosfery objęty programem Człowiek i Biosfera (Man and Biosphere), realizowanym przez UNESCO.
Przy sprzyjających warunkach atmosferycznych przejście całej trasy wraz z odpoczynkami zajmuje około siedmiu godzin.