Głubczyce otrzymały las na własność w 1265 r. od króla Przemysła Ottokara II. Las miał wówczas 20 łanów i zwano go „Tropowitz” (opawskim), od rzeki Opawy, tworzącej południowo-zachodnią granicę ziemi głubczyckiej. Został przetrzebiony w okresie kolonizacyjnym. Od średniowiecza nazywano go też Lasem Bukowym. W XVI w. uchodził za nocny azyl czarownic, a główna droga przecinająca las zyskała miano Drogi Brzóz Czarownic. Występują tu różnego typu naturalne zbiorowiska leśne: łęgi jesionowo-olszowe, podgórskie łęgi jesionowe oraz grąd subkontynentalny. Duże powierzchnie zajmują również bory sosnowe i bory mieszane. Ze zwierząt łownych wymienić można: sarny, lisy i zające. Las Głubczycki posiada znaczne walory bioterapeutyczne i ma duże znaczenie dla turystyki i wypoczynku mieszkańców Głubczyc. Las miejski z miastem łączy trzyrzędowa aleja lipowa, będąca pomnikiem przyrody.