Grota lodowa zwana "Zimną dziurą" znajduje się na północnym stoku Szczebla na wysokości 655 m n.p.m. Panuje w niej temperatura niższa o kilka lub kilkanaście stopni niż na zewnątrz, a zdarzały się lata, że nawet w porze letniej zalegał w niej lód. Sprzyja temu kształt jaskini, opadającej od wejścia w głąb. Łączną długość korytarzy jaskini szacuje się na 25 m.

Podpisy w końcowej sali wskazują, że jaskinia była znana już w 1863 r. W 1835 r. był w niej znany geolog Ludwik Zejszner. Po raz pierwszy opisał ją G. Ossowski w 1882 r. (pod nazwą Jaskinia w Lubniu).

O tym, że miejscowej ludności znana była od dawna, najlepiej świadczy legenda o dziewczynie pasącej w pobliżu krowy. Dziewczyna zauważyła, że od stada często oddzielał się byk i gdzieś znikał. Za radą ojca postanowiła przywiązać mu do ogona nitkę. Idąc jej tropem dziewczyna trafiła do jaskini, w której znalazła swoje zwierze wylizujące sól z wielkiego koryta. Obok stało drugie koryto pełne złota. Mieszkańcy jaskini pozwolili zabrać dziewczynie tyle złota, ile uniesie – ale tylko raz, a zaraz potem ma odejść i nie oglądać się za siebie. Dziewczyna nie posłuchała nakazu i wychodząc z jaskini zerknęła za siebie. Złoto zniknęło a byk już nigdy nie wrócił.