Decyzja o budowie latarni morskiej i na terenie Mierzei Wiślanej została podjęta przez Pruską Administrację Morską, jej projekt zaakceptowano w roku 1894. Plany przewidywały budowę 29 metrowej wieży wraz z budynkiem technicznym, usytuowanej na wydmie położonej 300 metrów od Krynicy Morskiej. Do jej budowy przystąpiła ekipa elbląskiego rzemieślnika Edwarda Stach, zakończono ją już po roku gdyż pierwsze światło z krynickiej latarni rozbłysło po raz pierwszy 1 maja 1895 roku.
Ta 19 metrowa budowla stanęła na czworokątnym cokole, okrągłą i ceglaną wieżę zakończono ośmiokątnym granitowym gzymsem i laterną w kolorze szarym. Na laternie zainstalowano obrotowy aparat Fresnela III klasy z niemieckiej firmy Picht & Co. zasilany początkowo olejem, później benzolem gazem aż do roku 1938 kiedy wprowadzono zasilanie elektryczne.
Pierwsza latarnia przetrwała do 1945 roku, 3 maja wycofujący się Niemcy zaminowali ją i wysadzili grzebiąc pod swoimi ruinami żołnierzy radzieckich. Przez kolejne prawie trzy lata Krynica Morska nie posiadała oznakowania nawigacyjnego, co sprawiało duże utrudnienia w żegludze przybrzeżnej i na Zalewie Wiślanym.
W 1948 roku decyzją Urzędu Morskiego w Gdyni, zainstalowano prowizoryczne światło o widzialności 10 Mm na wieżyczce domu wczasowego „Bałtyk” (dawny hotel "Kaiserhof"). Światło to widoczne było z Zatoki Gdańskiej i miejscowości po drugiej stronie zalewu: Tolkmicka, Fromborka i Suchacza. Trzy lata później ukończono budowę nowej latarni wraz z budynkami technicznymi, stanęła ona 15 metrów od ruin starej a autorem projektu był prof. Stanisław Puzyna z Politechniki Gdańskiej.
Konstrukcję wykonano z prefabrykowanych bloczków betonowych łączonych pionowymi wkładkami ze stali zbrojonej i poziomymi wieńcami zbrojonymi, co szóstą warstwę bloczków. U dołu wieża ma średnicę 6 metrów, u góry 4,5 metra a całkowita wysokość wynosi 26,5 metra. W laternie na wysokości 53 m n.p.m. umieszczono urządzenie optyczno – świetlne składające się z cylindrycznej soczewki średnicy 1000 mm i dwupozycyjnego zmieniacza z 2 żarówkami o mocy 1000 W każda, o zasięgu 19,5 Mm. Nowa latarnia została uroczyście otwarta 25 sierpnia 1951 roku, natomiast w latach 1957-1997 pełniła również funkcję radiolatarni i nadawała alfabetem Morse'a sygnał "KM".
Obok tej latarni ułożone zostały granitowe fragmenty muru, będące zachowanymi pozostałościami pierwszej latarni morskiej, funkcjonującej w latach 1895 – 1945. Nieopodal przy ulicy Rzeźbiarzy znajduje się niewielki budynek z czerwonej cegły, znany jako Dom Latarników.