Dosłownie i w przenośni miasto to wspiera się na spichlerzach. Już w XIV w. Grudziądz, mając kilkanaście spichlerzy, pośredniczył w transakcjach zbożowych pomiędzy Ziemią Chełmińską a Gdańskiem. W XVI stuleciu, czyli złotym wieku rozwoju Rzeczypospolitej, Grudziądz stał się centrum obrotu zbożem dla Ziemi Chełmińskiej i Lubawskiej. Ogromne zyski z handlu były źródłem ówczesnego dobrobytu miasta. Handel zbożem na taką skalę wymagał odpowiednich miejsc do jego magazynowania. Dlatego w XVI w. wzniesiono cały kompleks ogromnych spichlerzy, szczelnie zapełniających skarpę wiślaną, na której stało miasto.

Spichlerze przylegające do siebie ścianami bocznymi mają do dziesięciu kondygnacji. Tworzą ciąg ponad 300 m długości, najlepiej prezentujący się z przeciwległego brzegu Wisły. Podparte potężnymi skarpami stanowią również mur oporowy dla wysokiego brzegu Wisły, na którym rozłożyło się Stare Miasto. Dzięki temu sięga ono krawędzi tego brzegu, a górne części spichlerzy, wystające ponad jego poziom, są integralną częścią historycznej zabudowy miasta. Grudziądzki zespół spichlerzy jest jedynym tego rodzaju zabytkiem w Polsce.