Cerkiew jest świątynią poewangelicką i dlatego swoim wyglądem nie przypomina typowej cerkwi z cebulastymi wieżyczkami. Jej historia sięga XIII wieku i pierwotnie była kościołem klasztoru cysterek służącym im do czasów reformacji, kiedy mniszki opuściły klasztor. Później popadła w ruinę, lecz na początku XVII wieku została odbudowana jako kościół zamkowy.

Podczas pożaru Koszalina w roku 1718 świątynia spłonęła, lecz odbudowano ją wykorzystując ocalałe mury. Po remoncie z lat 1818 -19 kościół został ponownie poświęcony. Wieżę sygnaturki i kruchtę dobudowano odpowiednio w 1839 oraz 1865 roku. Świątynia rolę cerkwi w parafii pw. Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy w Koszalinie pełni od dnia 1 sierpnia 1954 roku, czyli dnia objęcia funkcji pierwszego proboszcza parafii przez księdza Dymitra Doroszkiewicza. Wcześniej był to kościół ewangelicki. Ikonostas zamontowano w roku 1959.