W 1792 roku rozpoczęto budowę nowego jednonawowego, murowanego kościoła w stylu późnobarokowym, który miał zastąpić kilka wcześniejszych drewnianych świątyń, które spłonęły. Fundatorami budowy byli Katarzyna i Jerzy Pińscy. Oni także, oraz mieszczanin Franciszek Gałgan ofiarowali działki pod kościół i cmentarz. Kościół w 1860 r. został odnowiony przez Eustachego Dembińskiego, ale sześć lat później 17.04.1866 r. uległ pożarowi. Spaliły się: dach, okna, organy, stopiły dzwony, oraz spadła część sklepienia i facjata. Ocalał natomiast wielki ołtarz z cudownym obrazem. Po pożarze kościół ponownie odbudowano do dzisiejszej postaci. W 1904 r. świątynię i ołtarze odmalowano, a w 1934 r. zmieniono pokrycie dachu na blaszane. W drewnianym, barokowym ołtarzu głównym, znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej Babickiej namalowany na płótnie, zasuwany obrazem św. Floriana chroniącym kościół babicki przed pożarem. Są tu także dwa boczne ołtarze z obrazami św. Stanisława Szczepanowskiego biskupa, Serca Pana Jezusa, św. Jana Nepomucena, św. Józefa i św. Antoniego. Przy lewym ołtarzu znajduje się XVIII-wieczna kazalnica w kształcie okrętu z figurami św. Piotra i Jakuba. Na chórze znajdują się 20-głosowe organy z końca XIX w., wykonane we lwowskiej pracowni Śliwińskiego. Przy kościele stoją dwie dzwonnice, które dzięki staraniom ks. Józefa Karpińskiego, w 1892 r. zostały odbudowane po zniszczeniach. Dzwony umieszczone są tylko w prawej dzwonnicy, lewa jest pusta i została wybudowana dla równowagi architektonicznej. Naprzeciwko kościoła, po drugiej stronie drogi, znajduje się plebania, której budowę rozpoczęto w 1804 r., gdy była prawie ukończona 6.10.1808 r. spłonęła, odbudowano ją w 1809 r., a przebudowano do dzisiejszej postaci w 2006 r. Jest jedną z najstarszych plebanii w archidiecezji przemyskiej. W ostatnich latach kościół i jego wyposażenie zostały gruntownie odremontowane.(apilek)