Budowę pierwszej kaplicy w tym miejscu datuje się na XIII w. Pierwsza wzmianka o istniejącej w tym miejscu kaplicy szpitalnej pojawia się w dokumencie z 1309 r. Świątynia, w obecnej gotyckiej formie, została wybudowana na przełomie XIV i XV w.

Jest to jednonawowa oszkarpowana konstrukcja ceglana na planie prostokąta. Frontowy szczyt kaplicy zdobiony jest blendami wzorowanymi na kolegiacie mariackiej w Stargardzie. Pozbawione dekoracji elewacje południowo-zachodnia i południowo-wschodnia przylegały do zabudowań szpitalnych.

Kaplica zasłynęła odbywającym się w niej zgromadzeniem sejmu stanów pomorskich, który uchwalił wprowadzenie protestantyzmu, jako religii państwowej w Księstwie Pomorskim. Za tą decyzją poszła całkowita likwidacja instytucji katolickich w Księstwie Pomorskim i konfiskata dóbr kościelnych na rzecz księcia. Głównym orędownikiem wprowadzenia protestantyzmu na tych ziemiach był Jan Bugenhagen, rektor tutejszej szkoły łacińskiej i przyjaciel Marcina Lutra.

W 1750 r. w kaplicy urządzono magazyn na sól a następnie remizę strażacką. Od 1902 r. była tu aula szkoły żeńskiej. Od 1953 r. kaplica służy jako cerkiew parafii prawosławnej.

Od 1957 r. kaplica znajduje się w państwowym rejestrze zabytków.