Wiosną 1945 r. wcale nie było pewności, że Stettin będzie Szczecinem. Po dwóch dniach od opanowania miasta przez Rosjan przybyła na miejsce polska delegacja desygnowana przez Warszawę do przejęcia władzy. Po trzech tygodniach musieli opuścić miasto. Nie było pewne, komu Szczecin przypadnie, więc alianci wstępnie zaakceptowali administrację niemiecką opanowaną przez nadspodziewanie liczną grupę antyfaszystów i komunistów. Dopiero trzecia próba zainstalowania się władz polskich w Szczecinie, podjęta na początku lipca 1945 r., zakończyła się powodzeniem.

W wyniku ustaleń podjętych w czasie Konferencji Poczdamskiej (17 lipca - 2 sierpnia 1945) zachodnia granica Polski miała przebiegać Nysą Łużycką i Odrą. Polska delegacja ubiegała się na konferencji o przyznanie Szczecina. Poparł ją Józef Stalin, dzięki czemu ujście Odry po raz drugi w dziejach (po raz pierwszy w XII w. na krótko opanował je Bolesław Krzywousty) znalazło się pod polską kontrolą.

Aby zapewnić miastu strefę rozwoju, dokonano korekty przebiegu granicy państwowej - od mostu na Odrze w Gryfinie miała porzucić nurt rzeki i prostą linią kierować się w stronę kościoła w centrum nadmorskiego Ahlbeck. Linia wytyczona w zaciszu gabinetów cięła na oślep pola, lasy i zabudowania. Wymagała oczywistej korekty. Dokonano jej we wrześniu 1945 r., przesuwając miejscami granicę na zachód, nie dalej jednak niż o 2-3 km.