Kościół został wybudowany w latach 1789-1791 z inicjatywy właścicielki Suchej, hrabiny Teresy Pankracji Wielopolskiej, która też w znacznym stopniu sfinansowała budowę świątyni. Do czasu budowy najbliższy kościół znajdował się w Suchej oddalonej o ok. 10 km od wsi, co stanowiło duże utrudnienie dla jej mieszkańców. Poświęcenie kościoła odbyło się 1 stycznia 1792 roku.
Kościół jest orientowany. Posiada konstrukcję zrębową, jednonawową, nawiązującą wyglądem do stylów późnośredniowiecznych, z elementami barokowymi. Od wschodu znajduje się prezbiterium z przylegającą do niego zakrystią. Nawa przykryta jest łamanym dwuspadowym dachem krytym gontem, wyposażonym w sygnaturkę zwieńczoną baniastą latarnią. Zachodnie, główne wejście prowadzi przez czworoboczną, słupową wieżę zwieńczoną cebulastą banią. Drugie, boczne wejście znajduje się od strony południowej. Nawa wraz wieżą i prezbiterium otoczona jest podcieniami zwanymi sobotami, służącymi za schronienie dla wiernych oczekujących na nabożeństwa.
Wyposażenie kościoła wykonane jest głównie w stylu późnobarokowym. Najstarszym i najcenniejszym elementem wyposażenia jest namalowany na drewnie obraz Madonny w typie Hodegitrii, będący kopią starszego, gotyckiego wizerunku Madonny Doudlebskiej, zwanej w Polsce Madonną Piekarską. Obraz ten, pochodzący z kaplicy, która stała w miejscu obecnego kościoła, został umieszczony w ołtarzu głównym.
Oprócz ołtarza głównego są również cztery ołtarze boczne: dwa barokowe z I poł. XIX w. i dwa barokowo-klasycystyczne. Do ważniejszych elementów barokowego i barokowo-klasycystycznego wyposażenia należą również ambona, pochodzące z 1836 roku organy, chrzcielnica z 1789 r. stojące przy głównym wejściu kamienne kropielnice z końca XVIII w., drewniany konfesjonał oraz obraz św. Anny Samotrzeć.
Teren kościoła otoczony jest ogrodzeniem z belek wiązanych na zrąb, krytym siodłowymi daszkami gontowymi. Kościół pretendował do umieszczeni na liście światowego dziedzictwa UNESCO. W 2003 roku był laureatem nagrody „Zabytek Zadbany”. Szczegółowy opis kościoła i jego historii, jak również historii wsi Lachowice można znaleźć na stronie Studenckiego Koła Przewodników Górskich w Gliwicach