W skład Zespołu Kościelnego w Tyczynie wchodzi: kościół parafialny p.w. św. Katarzyny z dwoma dzwonnicami, wikarówką, ogrodzeniem kościoła i cmentarzem oraz trzema bramkami w ogrodzeniu kościelnym, plebanią wraz ogrodzeniem i bramą wjazdową do plebani. Wszystkie wymienione obiekty zostały wpisane do rejestru zabytków w 1975 roku. Kościół p.w. św. Katarzyny pochodzi z 1466 r., został ufundowany przez Jana Pileckiego, ówczesnego właściciela miasta i był wielokrotnie rozbudowywany. W latach 1631-68 r. dodano kaplicę św. Stanisława (fundacji Rafała Kostki). Kolejne przebudowy (1720-30, 1735 -45 i 1759 - 63) zlecał hetman Jan Klemens Branicki. Do kościoła dobudowano kaplicę św. Trójcy, trójnawowy korpus główny i dwie wieże - dzwonnice, wykonano ogrodzenie i zakupiono nowe wyposażenie świątyni. Projekt przebudowy był autorstwa Jana Henryka Klemma, sztukaterie wykonał architekt Gottfried Schulz, a freski malował Antoni Perliczka. Później kościół był kilkakrotnie odnawiany. Tyczyński kościół jest trójnawowy w stylu późnego baroku (prezbiterium zachowało elementy pierwotnej architektury gotyckiej), zbudowany z kamienia i cegły. Wystrój wnętrza kościoła pochodzi głównie z XVIII w. i jest bardzo bogaty, późnobarokowy. Ołtarz główny i ołtarze w kaplicach z rzeźbami ze stiuku (1743 - 45) wzorowano na rzymskich ołtarzach projektowanych przez architekta i malarza Andrea Pozza. W ołtarzu głównym są obrazy Wniebowzięcia NMP i św. Katarzyny. Ambona z baldachimem rokokowym pochodzi z 1760 r. Kościół zdobi kilka dużych obrazów z połowy XVIII w. autorstwa Augusta Mirysa. Polichromia malowana w 1910 r., była odnawiana pod koniec lat 70. XIX w. i obecnie. Wewnątrz świątyni znajdują się liczne tablice pamiątkowe poświęcone ludziom zasłużonym dla kościoła i miasta. Plac przykościelny (teren dawnego cmentarza) otacza mur z trzema bramkami wzniesionymi w latach 1762 -63. Dawna parterowa wikarówka powstała w latach 1760 - 62. Był tu pierwszy dom mansjonarzy. Poddawana kilkakrotnej przebudowie, nadal zachowała późnobarokowe elementy architektoniczne. Dawna plebania wybudowana była z cegły, dwukondygnacyjna, z balkonem opartym na ozdobnych betonowych wspornikach od frontu. Budynek wzniesiony w latach 1769-70, późnobarokowy, w formie pałacyku, ma charakter małej rezydencji. Na piętrze zachował się rokokowy kamienny kominek i kilka olejnych obrazów o tematyce krajobrazowej. Obecnie na parterze znajdują się biura i magazyny Stacji Opieki "Caritas" oraz pomieszczenia gabinetu rehabilitacyjnego.