Kościół został wybudowany według projektu architekta Ludwiga Schneidera, a za jego budowniczego uważa się ówczesnego proboszcza z Markowic pod Raciborzem (dzisiejsza część miasta Racibórz)-ks. Alojzego Reifa. 20.04.1908 roku nastąpiło poświęcenie kamienia węgielnego pod jego budowę, a już w 6 miesięcy później- 04.10.1908 roku ten sam proboszcz z Markowic poświęcił nową świątynię.
Kościół został wybudowany na parceli, którą podarował mieszkaniec Nędzy o nazwisku Cieślik. Podczas uroczystości poświęcenia kazanie w języku polskim wygłosił ks. proboszcz Antoni Smykała z pobliskiej Kuźni Raciborskiej, a w języku niemieckim-ksiądz kuratus (dawny ksiądz rektor lub wikariusz), Karol Leszczyk z Raciborza. Ze względu na miesiąc październik, kościołowi patronuje Królowa Różańca Świętego.
W 1921 roku rodzina Śmieszków z Nędzy, za cenę posagu po zmarłej pannie młodej ufundowała stacje Drogi Krzyżowej. W dniu 25.10.1926 roku do Nędzy przybył pierwszy- jak się później okazało - stały duszpasterz, ksiądz Jerzy Wotzka i od tej pory miejscowość Nędza stała się samodzielną parafią. W 1926 roku zostały ufundowane dzwony, które poświęcono w dniu 08.08. tegoż roku. W 1928 roku do parafii zostały przydzielone okoliczne miejscowości: Górki Śląskie i Szymocice, które po podziale Górnego Śląska po 1922 roku nie posiadały swojego kościoła.
W latach 1928-30 kościół został rozbudowany w stylu neobarokowym, ale jeśli już precyzować, to w zależności od punktu widzenia „znawców tematu”, raczej te cechy zatracił i w chwili obecnej reprezentuje tzw. „neostyl”, bo jedynymi cechami, jakich sam się doszukałem w jego bryle, jest cebulasty dach wieńczący wieżę z dzwonem i kruchtą, a także niewielka ściana szczytowa widoczna za wieżą kościelną, co jest cechą wspólną dla stylów barokowego i jego „kopii”-neobaroku.
W dniu 05.10. 1930 roku nastąpiła konsekracja świątyni, której dokonał ks. kardynał Adolf Bertram- ordynariusz diecezji wrocławskiej, do której należał teren Górnego Śląska pozostały w granicach Niemiec, po jego podziale po roku 1922. Podczas rozbudowy świątyni równocześnie budowano Dom Parafialny, który został ukończony w roku 1930. W latach 1928-30 wybudowano także kaplicę cmentarną, która miała służyć jako kostnica, lecz rzadko służyła zgodnie ze swym przeznaczeniem, w związku z tym przechowywano w niej rzeczy i sprzęty przeznaczone do celebrowania obrzędów pogrzebowych, a także mszy świętej za zmarłych. Po przeprowadzonym remoncie służyła jako salka na spotkania dla dzieci i młodzieży.
W czasie działań wojennych, w styczniu 1945 roku kościół uległ uszkodzeniu i przy okazji został zdewastowany. Jego restaurowanie trwało w latach 1945-48. Kościół jest jednonawowy, z transeptem, do którego dobudowano kaplice po obu stronach, z prostą ścianą zamykającą prezbiterium, bez często spotykanej absydy. Od strony zachodniej widoczna jest wieża z wejściem głównym, z trzema kondygnacjami, zwieńczona cebulastym hełmem z krzyżem. Nad nawą wznosi się czworoboczna wieżyczka na sygnaturkę. Dwupołaciowy dach przekrywający świątynię, pokryty blachą koloru zielonego, jest asymetryczny.
Wewnątrz widoczny jest ołtarz główny z trójdzielną nastawą ołtarzową. W jego centralnej części umieszczony jest obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, wręczającej różaniec św. Dominikowi. Ołtarze boczne poświęcone są: Sercu Pana Jezusa, Krzyżowi Świętemu i św. Józefowi.