Charakterystyczny przykład świątyni obronnej z I poł. XIV wieku. Ta gotycka budowla uchodzi za najsłynniejszy kościół warowny w Europie Środkowej. Budowę rozpoczęto w 1350 roku (trwała ok. 30 lat). Monumentalny kościół góruje ponad miastem i zwraca uwagę potężną wieżą i charakterystycznym dla gotyckich budowli wykończeniem dachu w formie tzw. „jaskólczych ogonów“. Wewnątrz świątyni zachowały się cenne zabytki rzeźby (m.in. dzieła dłuta Wita Stwosza), neogotycki ołtarz, XIX-wieczna ambona oraz zabytkowa studnia, zwana „tatarską“.

Kościół, jak głosi tradycja, zbudowano w miejscu rozebranej drewnianej świątyni. Budowę rozpoczęto w 1350 roku (trwała ok. 30 lat), a jej promotorem był najprawdopodobniej biskup Przecław z Pogorzeli, panujący w latach 1341-1376. W XVI wieku, w obawie przed tureckimi najazdami, kościół przebudowano i ufortyfikowano, nadając mu funkcje obronne - przekształcono dachy i dobudowano mury tarczowe zakończone attyką.

Wewnątrz świątyni zachowały się cenne zabytki rzeźby (m.in. dzieła dłuta Wita Stwosza), neogotycki ołtarz i XIX-wieczna ambona. Szczególną uwagę zwracają także sklepienia świątyni, które znakomicie ilustrują bogactwo gotyckich rozwiązań różnorodnych form i typów.