Kaplica św. Jacka Odrowąża jest pozostałością budynku klasztornego oświęcimskich dominikanów. Stanowi dawny kapitularz gotycki z XIV w. (miejsce narad i modlitw zakonników), przekształcony w 1594 r. na kaplicę św. Jacka, patrona dominikanów. Jest to obiekt zbudowany z cegły, na rzucie prostokąta. Po kasacie zakonu dominikanów (na mocy dekretu cesarza Józefa II Habsburga z 12 stycznia 1782 r.) kaplica wraz z pozostałymi obiektami - kościołem i klasztorem - zaczęła popadać w ruinę. W latach 1819-1872 należała do rodziny Russockich, potem do kupca żydowskiego Landaua. Dopiero w 1894 r., w trzechsetną rocznicę powstania kaplicy, z inicjatywy miejscowego proboszcza ks. prałata Andrzeja Knycza udało się wykupić ją z rąk żydowskich. Następnie pod nadzorem konserwatora i architekta prof. Sławomira Odrzywolskiego wiernie ją odrestaurowano. W tym okresie kaplica otrzymała piękny witraż z wyobrażeniem św. Jacka. Uroczyste jej poświęcenie odbyło się 19 sierpnia 1894 r. Wewnątrz obiektu znajduje się jedyna pamiątka z czasów szwedzkiego potopu - jest to wczesnobarokowe epitafium z czarnego marmuru, ufundowane przez Agnieszkę z Bibersteinów dla męża, Mikołaja z Mstowa Mstowskiego, który poległ 18 sierpnia 1656 r. w walce ze Szwedami. W krypcie pod posadzką kaplicy znajdują się odpowiednio zabezpieczone szczątki książąt i kasztelanów oświęcimskich oraz dobrodziejów klasztoru, przeniesione z krypty dawnego kościoła dominikanów pw. Świętego Krzyża.