W 1834 r. Bank Polski zawarł umowę z dziedzicem Blachowni - Lemańskim na budowę nowoczesnej huty. Na mocy tej umowy bank miał prawo do bezpłatnej eksploatacji zakładu przez 15 lat, a przez następne 5 lat - za częściową odpłatnością. W latach 1835-1837 wybudowano zakład hutniczy o nazwie Huta Blachownia, na który składały się dwa wielkie piece, odlewnia, kuźnia, kopalnie rud żelaza oraz fabryka blachy i naczyń blaszanych. Początkowo huta zatrudniała 74 pracowników (nie licząc zatrudnionych w kopalniach rud) i wytwarzała ok. 150 ton żelaza rocznie. W 1897 r. zakład hutniczy przejął berliński koncern Laura und Konigshutte i aż do wybuchu I wojny światowej pracowało w hucie ok. 1200 robotników. W 1901 r. zlikwidowano wielkie piece i Huta Blachownia funkcjonowała jako emaliernia i odlewnia. Po II wojnie światowej dokonano gruntownej przebudowy zakładu, a na początku lat 90. ubiegłego wieku sprywatyzowano go.