Uchwałą miejską z 1925 roku, tereny XVIII-wiecznych ogrodów i zwierzyńców pałacowych hetmana Jana Klemensa Branickiego przeznaczono pod park miejski i zabudowę reprezentacyjna miasta. Nasilenie prac w parku nastąpiło w latach 1930-38 gdy wojewodą został Marian Zyndram-Kościałowski. Autorem projektu był inż. Stanisław Grall - od 1934 r. kierownik Plantacji Miejskich.

Powstała modernistyczna kompozycja o wyraźnie podkreślonym szerokim prospektem osi głównej biegnącej równolegle do starej alei jesionowo-klonowej. Oś ta biegła na ukos przez teren parku i ciągnęła się również na zachód. Wzdłuż osi umieszczono rząd prostokątnych trawników i kwietników obsadzonych przy granicach szpalerami żywotników zachodnich odmiany kolumnowej.

W centrum parku pod schodami prowadzącymi na górny poziom umieszczono duży basen z fontanną. Wschodnią część parku zajęła różanka o regularnym układzie rozplanowana na czterech poziomach. Na poziomie niższym, w centrum różanki, wybudowano prostokątny basen, przy którym ustawiono w 1946 roku rzeźbę "Praczki" autorstwa Stanisława Horno-Popławskiego. W czasie II wojny światowej park został nieznacznie zniszczony. Po wojnie teren uporzątkowano. Dziś na powierzchni 9 ha rośnie ok. 90 gatunków odmian drzew i krzewów, w większości posadzonych w latach 30-tych. Planty stanową cenny zabytek Białegostoku.