Początki wsi i parafii Zgłobień sięgają przełomu XIII i XIV wieku. Była własnością króla Władysława Łokietka, a administrował wsią Patasjusz Brandysz - rycerz maltański z zakonu Joanitów. Patasjusz wystawił w Zgłobniu pierwszy drewniany kościół pod wezwaniem św. Andrzeja Apostoła. W 1354 roku król nadał Zgłobień rycerzowi Janowi Pakosławskiemu, którego potomkowie przez stulecia tworzyli możny ród Rzeszowskich. Zgłobień należał między innymi do Tarnowskich, Spytków, Jarosławskich, Odrowążów i Lubomirskich.

W 1624 roku Tatarzy spalili drewniany kościół, a w nim ks. proboszcza i wielu parafian. Przez kolejne 100 lat nie było kościoła w Zgłobieniu. W 1741 staraniem księcia Teodora Konstantego Lubomirskiego oraz dziedzica Józefa Straszewskiego, wybudowano jednonawowy, kryty gontami kościół z kamienia i cegły pod wezwaniem św. Andrzeja Apostoła. W latach 1909 -1929, kościół został rozbudowany.

Pierwotny kościół był w stylu romańskim, po przebudowie nabrał cech renesansowych. Dobudowano 2 nawy boczne, wieże z przedsionkami, zakrystię i przedłużono cały kościół. Wewnątrz na szczególną uwagę zasługuje olejny obraz Chrystusa Ukrzyżowanego, znajdujący się w górnej części nastawy ołtarzowej. Jego autorem jest nieznany włoski mistrz z XVI wieku.