Kościół bogaczowski po raz pierwszy wzmiankowano w 1323 r. Jednonawowa bryła, murowana z kamienia polnego i sporych fragmentów rudy darniowej łączy w sobie elementy gotyku i baroku. Barokizację świątynia zawdzięcza gruntownej przebudowie w początku XVII w.

Budowla otoczona jest kamiennym murem. W jego pobliżu zachował się fragment podstawy pierwszowojennego pomnika. Przy samym kościele stoi skromna kapliczka maryjna z 1909 r. W ściany zewnętrzne świątyni wmurowano kilkanaście bardzo interesujących renesansowych i barokowych płyt nagrobnych. Barokowe epitafia zachowały się także we wnętrzu. Nie uchowały się natomiast spiżowe dzwony z XV i XVI w. Najstarszy z nich (1470) został zniszczony, natomiast dwa pozostałe (1516) zostały zdjęte tego samego dnia (w marcu 1943 r.) i według niemieckiej dokumentacji trafiły do diecezji Hildesheim w Dolnej Saksonii.

Kościół nosi dziś wezwanie św. Wawrzyńca. Jest świątynią filialną. W 1961 r. wpisano go do rejestru zabytków pod nr 300.