Wieś Marczów to długa wieś łańcuchowa położona w dolinie potoku Ośny. Wzmiankowana w 1364 r. jako Mertinsdorf była posiadłością rycerską. Od XV wieku Marczów wszedł w obręb dużych dóbr należących do zakonu benedyktynek z Lubomierza i pozostawał ich własnością do sekularyzacji w 1810 r. Dzięki temu mieszkańcy tej wsi byli głównie katolikami. I chociaż wieś była bogata, to dopiero w 1707 r. powstał kościół barokowy pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej.

Kościół jest orientowany, z prostokątną nawą i półkolistą absydą. Na osi stoi masywna wieża, w dolnej części kwadratowa, w górnej – ośmioboczna zwieńczona hełmem z prześwitem. Dach dwuspadowy pokryty po ostatnim remoncie dachówką. Barokowe wnętrze jest bogato wyposażone, w większości z I połowy XVIII w., m.in. drewniany polichromowany ołtarz główny, drewniana polichromowana ambona oraz kamienne i drewniane figury. Na ścianach są wmurowane trzy kamienne epitafia z XVII – XVIII w.

Kościół i przylegający do niego cmentarz otacza mur kamienny z budynkiem bramnym. Koło kościoła i na terenie całej wsi stoją liczne figury i kapliczki przydrożne świadczące o klasztornej przeszłości. Obecnie kościół jest filialny i należy do parafii p.w. św. Tekli w Pławnej.